Wspinaczka górska

Ekwipunek każdego pasjonata wspinaczki czy wypraw wysokogórskich jest praktycznie taki sam. Żaden amator nie zdaje sobie sprawy z tego ze każda rzecz jaką mam w plecaku lub na sobie ma mi gwarantować jedynie a może najważniejsze komfort i bezpieczeństwo. Liny i uprząż zajmują w plecaku prawie większość wolnego miejsca ( oprócz kilku konserw i karabinków) więc ja zazwyczaj kask nosze tak jak się powinno na głowie!! ( wielu cwaniaków bez doświadczenia lub z minimalną wiedzą idzie na „ogień ” często zakładają kask dopiero w cięższych chwilach..zapominając że w każdej chwili nawet w sytuacji pozornie bezpiecznej możemy dostać kamyczkiem czy odłamkiem w głowę doliczmy sobie prędkość spadania pozornego kamyczka i siłę z jaką on uderzy).

Kaski wspinaczkowe (alpinistyczne) należą do specjalnie wyspecjalizowanych rodzajów kasków przeznaczonych do ochrony głowy przed kontuzjami i urazami, zdarzającymi się podczas uprawiania wspinaczki.  Tak samo jak inne nietypowe kaski,  kask służący do wspinaczki ma chronić przed zdarzeniami i wypadkami powstającymi w wyniku uderzenia głową o twarde podłożę, czy ewentualnie o inne przedmioty z ostrymi krawędziami.

To co różni ten kask od innych, to skuteczne zabezpieczanie przed skutkami uderzenia niewielkimi odłamkami skalnymi spadającymi z bardzo dużą prędkością. Dla wyobrażenia sobie tego podam przykład że kamień spadający z prędkością powiedzmy 300 km/h może przebić kask kolarski (ewentualnie spowodować jego wgniecenie i stworzenie potencjalnego zagrożenia urazu głowy..podobnie jak w przypadku uderzenia tępym narzędziem). Co się zaś tyczy kasku wspinaczkowego to energia uderzenia powinna zostać tak równomiernie rozłożona i rozproszona by siła ta rozłożona została na całej powierzchni kasku. Kask wspinaczkowy to nie tylko krytyczne wymagań dotyczące bezpieczeństwa, dobry kask powinien charakteryzować się  m.in niewielką masą ( zazwyczaj jest to kwestia kompromisu pomiędzy trwałością  a wygodą użytkownika, oznacza to że najlżejsze kaski są najmniej trwałe). Kask powinien także posiadać odpowiednią wentylacje lecz także nie przeszkadzać w możliwości założenia i użycia czapki czy kaptura. Ważne jest także by posiadał zaczepy przeznaczone do mocowania czołowej latarki jak również wygodny system regulacji który umożliwia dopasowanie do każdego kształtu głowy.

Zdarza mi się dość często usłyszeć pytania w stylu ” a co to takiego śmiesznego masz na tyłku?”. Odpowiadam zazwyczaj irytując się przy tym (wiem że nie powinienem) że to taka „specjalna uprząż dla specjalnych ludzi”. Uprząż wspinaczkowa jest ważną rzeczą zaraz obok liny i kasku wśród sprzętu używanego do asekuracji w trakcie wspinaczki. W przypadku uprzęży są trzy rodzaje jeżeli chodzi o ich budowę. Pierwsza uprząż to uprząż biodrowa która składa się z pasa biodrowego i dwóch pasów zakładanych na uda, jest to najpopularniejszy rodzaj wśród uprzęży wspinaczkowych.

Drugi rodzaj to uprząż piersiowa inaczej zwana pasem piersiowym. Zakłada się ją na klatkę piersiową, dookoła ramiona. Nie zaleca się ją stosować samodzielnie, lecz jako uzupełnienie uprzęży biodrowej w sytuacji gdy przechodzimy specyficzny rodzaj dróg wspinaczkowych lub podczas wspinaczki z obciążeniem ( np. ciężki plecak).  Ostatnim rodzajem jeśli chodzi o budowę jest uprząż pełna. Schemat jej to układ pasów obejmujący całe ciało, najczęściej z wyróżnioną częścią piersiową oraz biodrową. Zastosowanie znajduje podczas prac na wysok0ściach, w przemyśle czy ratownictwie (jak również stosuję się ją dla dzieci do lat 12stu).  Dzięki swej budowie uprząż pełna zapewnia o wiele wyższe bezpieczeństwo w sytuacji gdy od skałki odpadnie wspinacz, natomiast uprząż biodrowa stanowi kompromis pomiędzy bezpieczeństwem a wygodą potencjalnego użytkownika. Należy pamiętać aby pod żadnym powodem nie używać uprzęży biodrowej w połączeniu np. z plecakiem gdyż w momencie przesunięcia ku górze środek ciężkości może doprowadzić do obrotu odpadającego wspinacza głową w dół. Możemy jeszcze wymienić dwa rodzaje uprzęży jeśli chodzi o specyfikę. Uprząż górska jest dostosowana wyłącznie do dziedziny wspinaczki górskiej. Najważniejszym priorytetem i cechą jest komfort prowadzenia dróg wielowyciągowych tzn. w sytuacjach gdy dłużej się wisi w uprzęży i jednocześnie posługujemy się większą ilością akcesoriów.

Natomiast uprząż skałkowa jest specjalnie dostosowana do wspinaczki skałkowej, nie ma w niej regulowanych pasów udowych i posiada mniejszą ilość pętli na akcesoria wspinaczkowe (szpejarek), a dzięki temu jest o wiele bardziej lżejsza.

Wiadomo że same chęci do wspinaczki (jeżeli będziemy chcieli się na poważniej zainteresować tym sposobem rekreacji) nie wystarczą. Jak w każdej dziedzinie i tu występują akcesoria niezbędne do uprawiania określonej czynności, jeśli mówimy o wspinaczce to trzeba pamiętać o odpowiednich butach, linie do wspinaczki czy choćby kasku. Lina we wspinaczce górskiej pełni różne role oraz ważne funkcje techniczne. Jest symbolem więzi między partnerami w zespole wspinaczkowym, to właśnie lina ma gwarantować bezpieczeństwo i zaufanie.  Lina to podstawowy składnik łańcucha asekuracyjnego, pełni ważną rolę amortyzatora,  można powiedzieć że pochłania całą energie jaka powstaje podczas upadku osoby wspinającej się. Dlatego tak ważne jest by lina była na tyle elastyczna by rozciągając się delikatnie powstrzymać upadek.  Ten model liny elastycznej nazywa się również dynamiczną. Ważną rolą liny jak nie najważniejszą jest rola komunikacyjna. Służy ona do zjazdu po linie czyli przemieszczenia się kontrolowanego w dół, oraz podchodzenie (wychodzenie) po linie przy pomocy przyrządów zaciskowych. Wspomnieć wypada o komunikacji poziomej za pomocą ukośnika czyli trawersu tyrolskiego. Dobra linia używana do celów transportowych i komunikacyjnych nie powinna się rozciągać pod roboczym obciążeniem. Lina może służyć  również do transportu wyposażenia, tak w pionie jak i poziomie dlatego tak jak wspominałem nie powinna się rozciągać pod obciążeniem. Rola liny to także aspekt pomocniczy, taka lina występuje jako linka, repsznur, pętla, taśma. Stosowana jest do taśm i pętli asekuracyjnych, pomocniczych, linki lawinowej. Mamy dwa zasadnicze rodzaje lin. Są to liny dynamiczne i liny statyczne. Liny dynamiczne poprzez konstrukcję gwarantują że podczas hamowania upadku wspinacza przeciążenia jakie będą oddziaływać na niego nie przekroczą 12g. Liny Dynamiczne dzielimy na :

-lina pojedyncza- zazwyczaj ma od 50 do 70 m długości a szerokość średnicy waha się miedzy 9-12mm, asekuracja w tym przypadku odbywa się na jednej żyle liny. Jest bardzo łatwa w używaniu i dosyć lekka.

-lina podwójna-inaczej zwana połówkową jest cieńsza niż lina pojedyncza ( ok. 8-9 mm). Stosuje się złożonej na pół jednej żył o długości  120 m lub dwóch lin o długościach 60 m. W niektórych przypadkach można asekurować się jedną żyła liny podwójnej. Liny te gwarantują większe bezpieczeństwo oraz pozwalają na szybszą ewakuację, najczęściej używane są przez pasjonatów z dziedziny górskiej wspinaczki. Często słyszę pytanie ale z czego taka linia jest zrobiona i jak?. Liny używane w dzisiejszych czasach są zbudowane z rdzenia składającego się z kilkudziesięciu żył które są chronione przez oplot. Najważniejszy element który zapewnia wytrzymałość to rdzeń. Materiały stosowane do produkcji lin asekuracyjnych to włókna poliamidowe a dokładnie po prostu nylon.

-lina bliźniacza- jest jeszcze cieńsza niż obie poprzednie ( ok.7-8 mm) tworzą ją dwie żyły sumaryczne długości do 120 m. używane zawsze razem (chodź ten schemat stosowania lin jest coraz bardziej rzadkością)

-liny lodowcowe-mają zastosowanie asekuracyjnie w terenie gdzie ewentualne odpadnięcie nie będzie ciężkie.

Drugi rodzaj lin to liny statyczne które nie posiadają praktycznie lub wcale własności dynamicznych( czyli nie posiadają zdolności do pochłaniania upadku). Mają zastosowanie w speleologii lub do celów transportowych lub komunikacyjnych. Ważną sprawą jest także konserwacja takiej liny, powinno się ją przetrzymywać w chłodnym, ciemnym, suchym oraz przewiewnym miejscu.

Gdy jest mocno zabrudzona powinno ją się opłukać w chłodnej wodzie, w tym celu można użyć delikatnie mydła ale w żadnym wypadku nie suszyć jej na słońcu.

Wielu ludziom dyscyplina taternictwa, wspinaczki czy alpinizmu kojarzy się błędnie wyłącznie z wysokogórskimi i górskimi wyprawami w niedostępne szczyty Tatr czy Alp, zdobywaniem skalnych urwisk gdzieś w odległych rejonach  czy z akrobatycznymi wyczynami walczącymi z grawitacją ludźmi na odchylonej przewieszonej do pionu skalnej ścianie. O wspinaczce jest też głośno z powodu wypadków jakie zdarzają się coraz częściej i są one spowodowane zazwyczaj brakiem doświadczenia takiej osoby brawurą, głupotą lub nieodpowiednim dobraniem sprzętu. Mało kto wie że wspinaczka to także sport który może uprawiać każdy gdyż nie wymaga się zbyt ani dużo siły ani doświadczenia (chodzi tu zazwyczaj o wspinaczkę rodzinną która zyskuje coraz więcej chętnych ). Do jej uprawiania wystarczy podstawowe przeszkolenie które obejmuje zagadnienia z zakresu niezbędnych czynności i bezpieczeństwa, które przeprowadza wykwalifikowany instruktor..co nam wtedy jako amatorom jest potrzebne? chęci i pragnienia. Inaczej sprawa wygląda gdy chcemy zając się tym zawodowo..można pobawić się w rywalizację między zawodnikami wspinającymi się najczęściej na sztucznych obiektach wspinaczkowych,ściankach wspinaczkowych, skałkach i niekiedy murkach.

Takie zawody we wspinaczce sportowej zazwyczaj są rozgrywane w różnych kategoriach. Jedna z nich to wspinaczka na trudność- gdzie liczy się wynik punktu znajdującego się najwyżej na ścianie na określonej, trudnej drodze przez wspinacza. Mi bardziej odpowiada wspinaczka na czas gdzie liczy się czas przejścia dosyć łatwej dla zawodników drogi wspinaczkowej..ale coraz bardziej staram się doszlifować swoje umiejętności we wspinaczce „boulderowej” polega ona na pokonywaniu krótkich bardzo trudnych kliku ruchowych sekwencji po ułożonym z chwytów tzw . Boulderze- jest to niska formacja którą pokonuje się bez liny a jedyną asekurację stanowi materac pod ścianką oraz osoba która podczas spadania będzie nas asekurować. Istnieje jeszcze odmiana typu Spoter- tutaj liczy się podobnie jak w konkurencji na trudność osiągnięcie najwyższego punktu, chwytu na ścianie.

Organizowane są również zawody które uwielbiam podziwiać na zamarzniętych lodospadach lub sztucznych ściankach jednak są jeszcze za mało popularne i nie dorównują to powyższych stylów na dzień dzisiejszy. W Polsce są organizowane zawody z cyklu mistrzostw i Pucharu Polski , ponadto spotkać się można z wieloma komercyjnymi zawodami organizowanymi przez różne firmy, organizacje akademickie, uczelnie, czy społeczności wspinaczkowe poszczególnych miast.

Widzę i cieszę me oczy podziwiając rzesze chętnych do podjęcia pierwszych kroków do wspinaczki zastanawia mnie jedno? skąd nagle takie zainteresowanie na spędzenie wolnego czasu? Ostatnio zrozumiałem ze o ile ścianki wspinaczkowe naturalne które pokonujemy potrzebowały bodźca naturalnej reklamy, czegoś co otworzy ludziom oczy na ten sposób spędzania czasu, i stało się..nawet na prostych festynach parafialnych ba..przy budowie jakiegokolwiek boiska rekreacyjnego z placem zabaw powstają obiekty o różnych gabarytach stwarzając nam możliwość edukacji lub po prostu spełniania się w ten sposób kilka kilometrów od domu bez konieczności emigracji w teren. Pamiętam pierwsze sztuczne ścianki do wspinaczki które powstawały w piwnicach, byłych szybach windowych..i pierwsze aule szkolne..cieszy to oko niemiłosiernie fascynata tego sportu. Co to jest w ogóle ścianka wspinaczkowa? może pokrótce wytłumaczę. Sztuczna ścianka wspinaczkowa to nic innego jak obiekt przystosowany do potrzeb wspinaczki albo specjalnie w tym celu zostaje stworzony. Najczęściej w naszym kraju są ściany znajdujące się wewnątrz budynków (choć nie brakuje tych na zewnątrz jak i chociażby mobilnych)

Budowa takiej ścianki to rusztowanie wsparte o dach budynku lub ściany, do którego zostały zamocowane  płyty ze sklejki z naniesioną na nie siatką otworów z kłowymi nakrętkami które tworzą gniazda. Śruby z łbami imbusowymi wkręcone w nie mocują chwyty. Panele mogą być wykonane z różnych materiałów ale najczęściej są to tworzywa sztuczne które umożliwiają kształtowanie powierzchni ścian. Na świecie w cieplejszych rejonach tworzy się tego typu ścianki na dworze a w Polsce jak już wspominałem co można dostrzec ścianki wspinaczkowe pojawiają się jako mobilna atrakcja na każdym festynie..są one stawiane na chwile i spełniają lokalne zainteresowanie. Amator wspinaczki po winień rozpocząć swoją przygodę od „lamperiówki”, to najprostsza sztuczna ścianka uchwyty w niej są przykręcone do normalnej ściany. Wspinaczka na sztucznej ściance odbywa się po przykręconych chwytach posiadających różne kształty, najczęściej wykonane są żywicy epoksydowej ale czasem można spotkać uchwyty wykonane z drewna lub naturalnej skóry.

Ja naprawdę ciesze się i jestem optymistą patrząc  w przyszłość jeśli chodzi o ludzi którzy podtrzymają tą tradycję..moja nauka zaczynała się w naturalnym środowisku do dziś pamiętam  pierwsze kroki i własne drogi obieranie na skałach..łezka się w oku kręci.  No i najważniejsze pamiętajmy że do rozpoczęcia profesjonalnej przygody ze wspinaczką powinniśmy najpierw zaopatrzyć się w odpowiedni sprzęt (można go oczywiście wypożyczać ale co własne to własne choćby buty) a co najważniejsze przy wyborze takiego sprzętu kierujmy się czujnymi uwagami sprzedawcy.

Wspinaczka w obecnym kształcie zyskuje z dnia na dzień coraz większe rzesze fanów i osób próbujących w codziennej pogoni za pieniędzmi odnaleźć  coś co ich uspokoi pozwoli im odpocząć, doprowadzi do harmonii ducha i ciała. Jak wiadomo do uprawiania poszczególnych sportów potrzebny jest odpowiedni sprzęt. W wspinaczce ważna rolę odgrywają buty. Buty wspinaczkowe są specjalnym rodzajem obuwia przystosowanego do wspinaczki sportowej lub skalnej.

Poprzez swój kształt zapewniają odpowiednie ułożenie stopy, co umożliwia wykorzystanie małych rąbków skalnych do oparcia stopy( krawędzie, dziurki). Zasadniczo buty można podzielić na kilka grup. Pierwsza z nich to buty ekstremalnie asymetryczne, modele z tej grupy są najbardziej profilowane do środka stopy, mocno wygiętym łukiem jest linia paluch-pięta. Najczęściej posiadają też zakrzywiony skierowany w dół czubek który ma za zadanie ułatwienie stawiania stopy w większym przewieszeniu. buty te mają mocną i ukształtowaną piętę do haczenia, są raczej dla wyczynowców niż na normalną drogę.

Drugim rodzajem obuwia są buty średnio asymetryczne twarde- powodują mniejsze wykręcenie stopy, są wygodniejsze, a dzięki twardej podeszwie pozwalają opierać na małe stopnie osobom o słabszym śródstopiu czy paluchu. Buty z tej grupy są raczej dla średnio zaawansowanych i zaawansowanych a dzięki zastosowaniu twardej podeszwy są raczej na krawądki niż tarcie. Buty z segmentu średnio asymetryczne miękkie- bardzo dobrze stoją na krawędzi jak i działają na tarcie, bardzo dobrze radzą sobie w dziurkach są raczej dla użytkowników mocno i średnio zaawansowanych.  Ale co zrobić gdy jest się na początku swej kariery i fascynacji związanej ze wspinaczką? wtedy należy zakupić buty z segmentu „symetrycznych” są one wygodne  i dość sztywne nie wymagają przy tym silnej super stopy, są bardzo dobre na dość łatwe i długie spacery wspinaczkowe.  Dodatkowo buty wspinaczkowe dzieli się ze względu na sposób wiązania i mocowania na stopie. Mamy buty wiązane (lace up)- które dobrze trzymają się na stopie pozwalając idealnie rozłożyć nacisk w odpowiednich miejscach, dosyć długo trwa ich zakładanie i ściąganie a do zalet należy zaliczy to że po rozbiciu trzymają się bardzo dobrze na nogach. Mniej precyzyjne mocowania mają buty na rzepy, lecz za to są wygodne i szybko je się zakłada co jest ważne na długich drogach czy boulderach, niestety potrafią się zrobić luźne na ekstremalnych drogach.

No i ostatnia grupa to buty wsuwane tzw baletki jak sama nazwa wskazuje są to lekkie pantofle bardzo dobrze trzymające stopę dzięki gumie są dobrze dopasowane idealnie pasują na panel i bouldery. Jeśli jesteś szarym użytkownikiem który dopiero co zaczyna swoją przygodę pamiętaj aby skonsultować i omówić swoje potrzeby z wykwalifikowanym sprzedawcą, doradzą ci oni i wytłumaczą jak użytkować buty czy impregnować a co najważniejsze pomogą ci postawić pierwsze kroki w kierunku wspinaczki górskiej.

W człowieku już coś takiego jest, co każe mu wejść tam, gdzie tylko się da; i może to sprawiać radość. Jeżeli dołoży się do tego przyjemność z okupionego wysiłkiem ruchu, możliwość przełamywania własnych słabości i satysfakcję z osiągniętego celu to otrzymamy odpowiedź, dlaczego warto się wspinać. Bo wspinać się jest przyjemnie…

W człowieku już coś takiego jest, co każe mu wejść tam, gdzie tylko się da. Albo chociaż spróbować czy nie da się wejść tam gdzie inni myślą, że jest to niemożliwe. I może to sprawiać radość. Jeżeli dołożysz do tego przyjemność z okupionego wysiłkiem ruchu, możliwość przełamywania własnych słabości i satysfakcję z osiągniętego celu to otrzymasz odpowiedź, dlaczego warto się wspinać. Bo wspinać się jest przyjemnie – z przyjaciółmi, bądź też na zajęciach, które organizuje szkoła wspinania. Nieważne czy twoim celem jest dwumetrowy kamień, sztuczna ścianka na sali gimnastycznej, gigantyczny sopel lodu, czy wieleset metrowa skalna zerwa – wspinasz się, bo lubisz. Innych powodów może być wiele i każdy ma swoje. Ale trzeba to lubić…

Stoisz przed pionową skalną ścianą, jesteś już rozgrzany i skoncentrowany, śledzisz uważnie przebieg drogi, którą za chwilę będziesz się wspinać. Wypatrujesz chwytów, stopni dla oparcia butków. Wyobrażasz sobie sekwencje ruchów, jakie za moment wykonasz. Jeszcze tylko sięgasz do woreczka z magnezją, aby osuszyć czubki palców, strzepujesz dłonie, rozluźniając mięśnie i dotykasz pierwszych chwytów na skale. A potem wszystko idzie płynie i z gracją – prawdziwa szkoła wspinania. Wspinasz się szybko, sprawnie wykonując kolejne przechwyty, sięgając coraz wyżej, a twoje stopy ledwo muskając skałę czubkami butów pną się po niewielkich występach skalnych. Jesteś skoncentrowany, nie ma nic oprócz kawałka skały nad tobą, a planowanie przyszłości ogranicza sie do tych kilku ruchów całego ciała dzięki, którym znajdziesz się wyżej. Właśnie jesteś tuż pod najtrudniejszym miejscem Twojej wspinaczki, chwila zastanowienia, ale nie za długo, żeby nie stracić zbyt dużo sił. Ruszasz zdecydowanie, jeszcze dwa trudne przechwyty; przedramiona napięte jak struna nie pozwalają palcom puścić kluczowych, małych chwytów. Już jesteś powyżej tego miejsca jeszcze dwa łatwe ruchy i jest – górne stanowisko asekuracyjne, z radością krzyczysz do asekurującego kolegi „blok”, a chwilę później stoisz znowu pod ścianą zmęczony, ale cholernie zadowolony. Udało się! – właśnie wspiąłeś sie po pionowej skalnej ścianie.

Tak może wyglądać Twój wolny dzień spędzony w skałkach lub na sztucznej ściance. Możesz się wspinać i mieć z tego wielką frajdę. Jak zacząć? Na początek nie potrzeba wiele – dobre chęci, no i może butki wspinaczkowe. Nabędziesz je w każdym sklepie ze sprzętem górskim. Tak wyposażony możesz udać się na sztuczną ściankę, gdzie spróbujesz wspinaczki. Żeby zobaczyć jak to jest wystarczy mała próba na fragmencie ścianki nie wyższym niż 3 metry. Nie musisz nic wiedzieć jeszcze o linie, uprzęży i asekuracji. W razie upadku spadniesz na gruby materac. Poproś kogoś bardziej doświadczonego, aby pokazał Ci podstawowe zasady pracy rąk i nóg. Zresztą na komercyjnych ściankach wspinaczkowych możesz skorzystać z porad instruktora. Ważne żebyś nie zaczynał od trudnych wyzwań, nie łapał małych chwytów i nie przejmował się, że stali bywalcy wyczyniają cuda tańcząc na ścianie lub suficie jakby nie działała na nich grawitacja. Ty też tak będziesz mógł, ale nie od razu. Jeżeli po kilku udanych próbach wspinania w skali mikro chciałbyś spróbować sił na większej ściance, koniecznie poproś o pomoc kogoś doświadczonego, kto założy ci uprząż i bezpiecznie zaasekuruje. Tutaj nie ma miejsca na naukę na własnych błędach.

Inna możliwość zasmakowania wspinaczki to wyjazd w skałki, bądź też w góry. Jeżeli np. interesuje Cię turystyka górska, masz już za sobą wiele szlaków, chciałbyś spróbować nowego wyzwania, możesz spróbować wspinaczki skalną ścianą lub granią prowadzącą na górski szczyt. Zresztą aby tylko spróbować nie musisz mieć żadnego doświadczenia. Wystarczy skorzystać z usług przewodnika który wybierze odpowiednią do Twoich możliwości drogę, wyposaży w sprzęt i zadba o asekurację. Tobie pozostanie tylko zmaganie ze skałą i radość z udanej wspinaczki. Jakkolwiek nie zacząłbyś swojej przygody ze wspinaczką, jedno jest pewne, jeżeli Ci się spodoba będziesz musiał doskonalić swoje umiejętności, zdobywać wiedzę i doświadczenie, aby móc wspinać się coraz trudniejszymi drogami, robić to bezpiecznie i samodzielnie. Podstaw asekuracji, dla własnego dobra, powinieneś nauczyć sie od zawodowców – instruktorów wspinaczki lub przewodników (odpowiedni adres to porządna szkoła wspinania). Później będziesz mógł samodzielnie rozwijać swoja wspinaczkowa karierę w kierunku, jaki uznasz dla siebie za interesujący. Może zostaniesz mistrzem ścianki wspinaczkowej lub skalnej ściany, może zainteresuje cie wspinaczka wielkimi ścianami alpejskimi, a może ulubionym twoim zajęciem będzie pokonywanie gigantycznych lodowych sopli. A może będziesz spędzał cudowne weekendy w słonecznych skałkach w towarzystwie przyjaciół ciesząc się pokonaniem kilku średnio trudnych dróg i aktywnie spędzonym czasem. To twój wybór… Wspinanie jest dla każdego!