Czekan: jeden z atrybutów wspinacza
Poza liną oraz kaskiem, jednym z ważniejszych narzędzi, które znajduje się w ekwipunku miłośnika wspinaczek górskich, jest bez wątpienia czekan. Sprzęt ten pełni rozmaite funkcje, począwszy od hamowania podczas ześlizgiwania się ze szczytu czy asekuracji, na wyrąbywaniu stopni w lodzie kończąc. Za poprzednika dzisiejszego czekana powszechnie uznaje się alpensztok, a mianowicie drewnianą laskę o długości sięgającej nawet 2,5 metra, która z jednej strony zakończona jest ostrym grotem, z drugiej zaś wygodnym uchwytem. Warto w tym miejscu jednak zaznaczyć, że w dalszym ciągu alpensztok bywa wykorzystywany jako sprzęt turystyczny, ale wykonuje się go obecnie z aluminium bądź tworzyw sztucznych, które są znacznie lżejsze od drewna.
Wygląd i specyfika
Czekan przypomina zakończoną głowicą laskę, której stylisko wynosi zazwyczaj od 50 do 90 centymetrów długości. Rączka wykonywana jest z różnych materiałów, chociażby: drewna, stali czy stopów aluminium. Często bywa pokrywana gumą lub innym tworzywem sztucznym, aby w ten sposób zapewnić lepszy chwyt. Ze względu na wytrzymałość, styliska dzielą się na dwie kategorie: B (280kg) oraz T (400kg).
W uniwersalnym czekanie, określanym mianem turystycznego, z jednej strony głowicy znajduje się ostrze służące do wbijania narzędzia w grunt, z drugiej natomiast łopatka. Niemalże każdy tego typu sprzęt posiada na uchwycie dodatkową pętlę, dzięki której istnieje
bardzo małe prawdopodobieństwo jego zagubienia podczas wspinaczki. Poza przedstawionymi powyżej czekanami turystycznymi, istnieją ponadto tzw. specjalistyczne, przeznaczone do wspinaczki w lodzie. Od poprzedników różnią się przede wszystkim krótszym, wygiętym styliskiem oraz głowicą bez łopatki, co umożliwia łatwiejsze wbicie dzioba. Niniejszy rodzaj czekana bywa określany również dziabakiem bądź dziabałem.