Wspinaczka górska

Alpinist Pro to najnowsze raki wspinaczkowe Cassin’a powstałe w oparciu o model Blade Runner – podobna konstrukcja i technologia.

Najważniejszym rozwiązaniem od razu rzucającym się w oczy jest zintegrowanie pięty i łącznika w jeden element. Takie rozwiązanie sprawia iż rak jest sztywny w każdej płaszczyźnie (także bocznej), a siła uderzenia kierowana jest na piętę. Łącznik zapewnia bardzo precyzyjną regulację, bo aż co 1/2 numeru.

(więcej…)

Wspinaczki na wielkich ścianach są coraz bardziej popularne. Z każdym rokiem przybywa ekip które próbują swoich sił na największych „skałach świata”. W czasach gdy świat stał się globalną wioską, wspinać się można praktycznie wszędzie, istnieją tylko dwie przeszkody: odpowiednie umiejętności i posiadanie sporych środków finansowych. Coraz większa popularność wspinaczki wielkościanowej  w Polsce, wydaję się być  wynikiem reprezentowania coraz wyższego poziomu polskich wspinaczy.

By uprawiać wspinaczkę wielkościanową z pewnością trzeba mieć odpowiednie doświadczenie, nabyte w skałach i w górach. Trzeba mieć za sobą poprowadzone setki dróg, różnymi technikami w różnych warunkach, umieć wspinać się na wysokim poziomie zarówno klasycznie i hakowo. By zdobyć takie doświadczenie, niejedne  buty wspinaczkowe trzeba zedrzeć, zaliczyć nie jeden lot i nie jedną kontuzję wyleczyć. Na to niejednokrotnie potrzeba wielu lat wspinania i treningu i  jak wszędzie odrobiny talentu. Dla wielu wspinaczy „big wall’ to ostateczny sprawdzian swoich umiejętności, wytrzymałości i odporności psychicznej.

Wspinanie po kilka dni, czasem nawet tygodni wymaga niesamowitej wytrzymałości i umiejętności życia w ścianie. Drogi wielowyciągowe to prawdziwe wyzwanie jesli chodzi o sprzęt wspinaczkowy. Ilość ekwipunku który trzeba ze sobą zabrać jest naprawdę duża,  wspinanie po wielkich ścianach jest więc niezłym przedsięwzięciem logistycznym i technologicznym a także finansowym.

Celem i mekką wielu wspinaczy wielościanowych jest szczyt EL Capitana w dolinie Yosemite, na tej pionowej granitowej ścianie poprowadzonych jest ponad 70 wielkościanowych dróg wspinaczkowych, w tym jedna z najsłynniejszych na świecie The Nose.

Kiedy zaczynamy przygodę naszych dzieci z „wspinaniem” pamiętajmy by była ona bezpieczna. Obowiązkowo każde dziecko powinno podczas wspinania mieć ubrany kask wspinaczkowy. Zabezpiecza on głowę naszych pociech przed urazami, nie tylko w wyniku uderzenia głową ale także chroni przed skutkami uderzenia małych odłamków skalnych spadających z góry. Czasem nawet niewielki kamień, spadający z dużą prędkością może stać się przyczyną nieszczęścia. Dlatego każde dziecko powinno mieć ubrany kask wspinaczkowy. Na rynku jest dostępnych kilka modeli dziecięcych kasków wspinaczkowych. Jeden z nich w szczególności przykuł moją uwagę jest to model Picchu firmy Petzl który może służyć także jako kask rowerowy. Na marginesie pamiętajmy iż kaski rowerowe nie mogą stanowić zamienika dla kasku wspinaczkowego.

Picchu jest lekki ( waga: 310 g) i wygodny. Jego skorupa zewnętrzna wykonana jest z tworzywa ABS, które charakteryzuje się wysoką twardością, sztywnością oraz odpornością na uderzenia, natomiast skorupa wewnętrzna: z gęstej polipropylenowej pianki, której głównym zadaniem jest rozproszenie energii uderzenia. Kask zaprojektowany jest tak by energia uderzenia była absorbowana i rozprowadzana, działając jak amortyzator – taka konstrukcja zapewnia dużą trwałość i skuteczną ochronne.
Odpowiednia wentylacja jest zapewniona dzięki bocznym otworom które odprowadzają nadmiar wilgoci i ciepłego powietrza.

Zakładając dziecku kask należy zwrócić uwagę czy jest on umieszczony centralnie na głowie. Dobrze dopasowany nie powinien zbytnio poruszać się. Wygodny system regulacji umożliwia dobre dopasowanie – możliwość regulacji od 48 do 54 cm. obwodu głowy. Pasek pod brodą oraz pasek obwodu powinny być odpowiednio dociągnięte ( nie mogą być zbyt luźne). Klamry regulujące są umieszczone z boku i nie uwierają pod brodą. Taśmy są wygodne i przyjemne w dotyku.
Dodatkowo z tyłu kasku zostało specjalnie zaprojektowane miejsce na wpięcie oświetlenia sygnalizacujengo SiGNAL (dołączone do kasku). Kask wyposażono w cztery zaczepy do mocowania latarki czołowej.

Aby dobrze dobrać dziecku kask i uprząż najlepiej udać się do sklepu wspinaczkowego i przymierzyć na miejscu. Pamiętajmy jednak iż bezpieczeństwo naszych dzieci zależy od nas, i nic nie zwalnia nas z tego obowiązku.

Większość małych dzieci uwielbia się wspinać. Z reguły wspinają się na wszystko co jest możliwe testując refleks i cierpliwość rodziców. Kiedy mój mały smyk jednak ciągle nie odpuszczał, i wdrapywał się na wszystko, byleby tylko wdrapać się wyżej postanowiłem zabrać go w skały. Wyjazd okazał się strzałem w przysłowiową dziesiątkę, mój mały szkrab sam chętnie wchodził na skałki i nie chciał przestać. Następnym razem postanowiłem zabrać go na ściankę wspinaczkową, ku mojemu zaskoczeniu nie bał się ani przez chwilę, co więcej był zachwycony kolorowymi chwytami i wspinał się bez żadnych trudności na drogach przeznaczonych dla dzieci. Pisząc wspinanie, mam na myśli raczej bezpieczną zabawę polegającą na wdrapywaniu się do kilku metrów nad ziemią oczywiscie na wędkę. Jeśli więc wyjazdy w skały, na ściankę sprawiają waszym dzieciom frajdę warto zainwestować w naprawdę dobrą dziecięcą uprząż wspinaczkową i kask. Na rynku jest dostępnych kilka tego typu uprzęży, nie wszystkie jednak nadają się dla najmłodszych maluchów.

Doskonałą uprzężą dla najmłodszych dzieci, nawet dla tych które nie ukończyły jeszcze 3 roku życia jest uprząż Mojo firmy Ocun. Uprząż ma pełną regulację, można ją swobodnie dopasować dla dzieci o różnej masie i o różnym wzroście. Nadaje się także dla najmniejszych szkrabów, nie ważących więcej niż 20 kg, i mających zalewie 100 cm wzrostu. Duży zakres regulacji: obwód uda: 23-50 cm, obwód pasa: 30-55 cm, sprawia iż Mojo będzie pasować przez dobrych kilka lat.

Co do ograniczeń wagowych producent zastrzega jedynie iż uprząż nie powinna być używana powyżej 40 kg wagi.

Uprząż wykonana jest z 30 mm. taśmy, której rozmiar możemy regulować za pomocą czterech klamer Slide-Lock. Slide-Lock to wygodne klamry złożone z 2 elementów, umożliwiające płynne przesuwanie taśmy (w takich klamrach  nie ma potrzeby  dodatkowo wstecznie przekładać taśmę tak jak w zwykłych klamrach). Jest to dość ważna i istotna cecha, umożliwiająca szybkie i łatwe dopasowanie uprzęży. Pętle udowe od wewnętrznej strony wyposażone są w szeroką miękką wyściółkę tak by dzieci mogły bez problemu dłużej w niej wygodnie wisieć. Dodatkowo uprząż posiada „pas spinający” – kiedy nasza pociecha nie „wspina się”, może swobodnie biegać, a uprząż nie zsuwa się ani nie opada – co jest bardzo praktycznym rozwiązaniem.

Jedną z istotniejszych cech Mojo jest jej bezpieczne zapinananie. Praktycznie nie da się popełnić błędu – łącznik jest wyraźnie odznaczony innym kolorem ( w nowych uprzężach- czerwonym ) i dobrze usztywniony. Dodatkowo na uprzęży  umieszczono szpejarkę. Oczywiście dla najmłodszych jest ona zupełnie niepotrzebna, ale ile radości jest z przypnięcia kilku  ekspresów. Mojo jest lekka, waży 359 g czyli dokładnie tyle ile podaje producent.

Podsumowując, Mojo jest doskonałą pełną  uprzeżą dla najmłodszych dzieci nawet 3-4 letnich, wygodna i lekka, zawsze można ją dokładnie i łatwo wyregulować. Obecnie do kupienia w cenie 198,90 zł.

Wspinaczka lodowa na świecie staję się coraz bardziej popularna. Coraz częściej konstruowane są sztuczne ściany i rozgrywane zawody. W styczniu 2012 w koreańskim Cheongsong rozegrano kolejny Lodowy Puchar Świata.

W Polsce wspinanie w lodzie nie jest sportem tak rozwiniętym jak wspinaczka skałkowa. Głównie ze względu na brak naturalnych miejsc do uprawiania tej dyscypliny (najbliżej w Słowackim Raju), a także ze względy na dość dużą liczbę sprzętu który jest potrzebny.

Sportowe lodowe czekany, specjalistyczne raki i buty, śruby lodowe które wkręca się w lód, liny o odpowiednich parametrach nie są tanie. Dodatkowo aby uprawiać ten rodzaj sportu potrzeba odpowiedniego przygotowania w niskich temperaturach, doświadczenia, wyjątkowej kondycji fizycznej i wytrzymałości. Jednak z roku na rok przybywa coraz więcej zapaleńców którzy chcą spróbować swoich sił w zmaganiach z lodem na rodzimym terenie. W 2010 roku powstała w Warszawie pierwsza w Polsce sztuczna lodowa ściana na obiekcie 2 Wieże. Gzie powstały dwie pierwsze 6 metrowe lodowe trasy. W tym roku Świętokrzyski Klub Alpinistyczny stworzył na potrzeby treningu własny lodospad na terenie kieleckiego Geo Parku.

Z pewnością sport ten będzie przyciągał coraz większą grupę ludzi poszukujących mocnych wrażeń. Stwarza też możliwość wstępnego przygotowania się do wspinania w warunkach naturalnych, gdzie ryzyko będzie nieporównywalnie większe.

Bouldering jest odmianą wspinaczki skałkowej, gdzie podczas wspinania nie używa się sprzętu wspinaczkowego. Aby uprawiać więc ten rodzaj wspinania nie potrzebujemy uprzęży, liny, ekspresów, karabinków itd. Do bulderingu wystarczy crashpad, buty wspinaczkowe i spore ilości magnezji.

W przeciwieństwie do klasycznej wspinaczki „boulderować” możemy samotnie. Rolą partnera jest pomoc w kontrolowaniu lotu, tak aby upadek maksymalnie zamortyzować. Wspinacz nie pokonuje dużych wysokości, drogi raczej nie przekraczają 4 metrów, ale są trudne i wymagające. Celem wspinającego nie jest osiąganie wysokości, ale pokonanie sekwencji ruchów stanowiących tzw. Problem. Aby uprawiać wspinaczkę boulderową trzeba mieć stosunkowo dużo siły, często drogi są poprowadzone w okapach lub w dużym przewieszeniu. Klasyczny bouldering to wspinanie na głazach, słowo „boulder” w języku angielskim znaczy głaz. Obecnie ten rodzaj wspinaczki to także wspinanie na wszelkich formach skalnych, także w jaskiniach, i sztucznych ściankach. Bouldering staję się z każdym dniem coraz bardziej popularny, z pewnością przyczyniają się do tego stosunkowo niskie nakłady finansowe o wiele niższe niż przy klasycznej wspinacze skałkowej. Właściwie wystarczą dobre buty , odrobina siły i chęci i  możemy zaczynać swoją przygodę w krainie boulderingu.

Początkujący miłośnicy wspinaczki skałkowej zaczynają najczęściej swoją przygodę ze skałami od wspinaczki „na wędkę”. Po zdobyciu niezbędnych umiejętności, przechodzą na tzw. wspinanie z dołem, i wspinanie z dołem na własnej asekuracji która wymaga zdobycia już solidnego doświadczenia. Formy te zasadniczą różnią się między sobą stopniem trudności.

Przy wspinaniu na „wędkę” stanowisko asekuracyjne znajduję się ponad wspinającym, lina od asekuranta idzie do góry, przechodzi przez stanowisko i wraca w dół do wspinacza. Podczas odpadnięcia od skały lub ściany wspinacz praktycznie nie opada i zawisa na linie jak ryba na wędce a szarpnięcia są stosunkowo słabe. Wspinanie to obarczone jest najmniejszym ryzykiem kontuzji i nie wymaga dużych umiejętności od asekurującego. Wspinanie na wędkę daje czas na nabycie doświadczenia, obycia się z różnymi przyrządami asekuracyjno-zjazdowymi. Po rozpoznaniu swoich możliwości psycho -fizycznych, i nabyciu odpowiednich umiejętności, można przejść do klasycznej formy wspinania jakim jest tzw. wspinanie z dołem.

Podczas prowadzenia wspinający jest zabezpieczany przez partnera, linę, stanowisko oraz przez przelotowe punkty asekuracyjne w które wpina ekspresy. Ubezpieczanie partnera polega na neutralizacji skutków odpadnięcia od skały. Podczas lotu partnera asekurant musi zdążyć zablokować linę na stanowisku, aby prowadzący bezpiecznie na niej zawisł a nie spadł na ziemię. Od umiejętności asekurującego zależne jest więc zdrowie a czasem i życie wspinającego. Wspinanie z dołem możemy podzielić:

• wspinanie na tzw. drogach obitych (sportowe), wyposażonych w komplety punktów asekuracyjnych, gdzie prowadzącemu zostaję wpiąć się w dany punkt. W razie lotu lina i przelotowe punkty asekuracyjne przejmują dużą część energii. Punkty są na tyle mocno osadzone, że wytrzymują działanie nawet bardzo dużych sił.
• wspinanie z własną asekuracją (tradycyjne), na drogach nie obitych gdzie przeloty trzeba założyć sobie samodzielnie (haki, kości, friendy ). W tym wypadku założenie przelotów i umiejętność dynamicznej asekuracji ma kluczowe znaczenie. Przeloty muszą być założone staranie aby nie zostały wyrwane podczas lotu, a asekurant musi strać się przejąć część energii upadku, aby hamowanie lotu było łagodniejsze i by ograniczyć siły działające na przeloty.

Ta sama droga, w zależności od formy wspinania, może być łatwa i zarazem trudna. Najbardziej zapaleni wspinacze, pokonują też drogi tzw. „żywca”. Bez żadnego ubezpieczenia, polegając tylko na własnych umiejętnościach i znajomości drogi. Forma ta jest oczywiście bardzo nie bezpieczna, gdzie najmniejszy błąd może dużo kosztować. A więc nie sama droga, świadczy o naszym poziomie, ale styl w jakim ją pokonujemy.

Poza liną oraz kaskiem, jednym z ważniejszych narzędzi, które znajduje się w ekwipunku miłośnika wspinaczek górskich, jest bez wątpienia czekan. Sprzęt ten pełni rozmaite funkcje, począwszy od hamowania podczas ześlizgiwania się ze szczytu czy asekuracji, na wyrąbywaniu stopni w lodzie kończąc. Za poprzednika dzisiejszego czekana powszechnie uznaje się alpensztok, a mianowicie drewnianą laskę o długości sięgającej nawet 2,5 metra, która z jednej strony zakończona jest ostrym grotem, z drugiej zaś wygodnym uchwytem. Warto w tym miejscu jednak zaznaczyć, że w dalszym ciągu alpensztok bywa wykorzystywany jako sprzęt turystyczny, ale wykonuje się go obecnie z aluminium bądź tworzyw sztucznych, które są znacznie lżejsze od drewna.

Wygląd i specyfika
Czekan przypomina zakończoną głowicą laskę, której stylisko wynosi zazwyczaj od 50 do 90 centymetrów długości. Rączka wykonywana jest z różnych materiałów, chociażby: drewna, stali czy stopów aluminium. Często bywa pokrywana gumą lub innym tworzywem sztucznym, aby w ten sposób zapewnić lepszy chwyt. Ze względu na wytrzymałość, styliska dzielą się na dwie kategorie: B (280kg) oraz T (400kg).

W uniwersalnym czekanie, określanym mianem turystycznego, z jednej strony głowicy znajduje się ostrze służące do wbijania narzędzia w grunt, z drugiej natomiast łopatka. Niemalże każdy tego typu sprzęt posiada na uchwycie dodatkową pętlę, dzięki której istnieje
bardzo małe prawdopodobieństwo jego zagubienia podczas wspinaczki. Poza przedstawionymi powyżej czekanami turystycznymi, istnieją ponadto tzw. specjalistyczne, przeznaczone do wspinaczki w lodzie. Od poprzedników różnią się przede wszystkim krótszym, wygiętym styliskiem oraz głowicą bez łopatki, co umożliwia łatwiejsze wbicie dzioba. Niniejszy rodzaj czekana bywa określany również dziabakiem bądź dziabałem.

Często się zdarza że amatorzy sportów górskich lub wspinaczkowych, nie wiedzą gdzie i co mają kupić. Pierwsze ich kroki zawsze wędrują do supermarketu, widzą niewielką cenę, duży napis Gore- Tex i są przekonani że to własnie im wystarczy aby „zdobywać szczyty” i przemierzać szlaki. Kontakt ze sprzedającym w takim wypadku ogranicza się najczęściej do zapłacenia za towar przy kasie, ewentualnie do zapytania o większy rozmiar. Innym sposobem często spotykanym jest zakup od niewykwalifikowanych sprzedawców na allegro ( ja nie mówię że to złe, ja podkreślam że nie wszyscy mają odpowiednie kwalifikacje do prowadzenia sprzedaży tego typu asortymentu na tych portalach). Zazwyczaj osoba nieobeznana w tym temacie, daje się zmanipulować „szablonowi na aukcji” lub ceną, niestety 90% takich zakupów jest nietrafnych a towar jest nisko jakościowo i podczas wycieczek może nas zawieść. Co w takim razie zrobić gdy się nie ma zielonego pojęcia? Udać się jak najszybciej do profesjonalnego sklepu. W takim sklepie możemy liczyć na profesjonalna obsługę naszej osoby, doradztwo w każdej sprawie i indywidualne podejście do klienta. Otrzymamy setki odpowiedzi na nurtujące nas pytania, a co najważniejsze uzyskamy sprawdzony towar, o najwyższej jakości. I ta cecha jest chyba najważniejszą. W końcu wydajemy niemałe pieniądze na taki produkt i chcemy być pewni jego jakości, i tego że nie zawiedzie nas w najbardziej ekstremalnych warunkach. Przypomniała mi się ciekawa historia kumpla który zakupił namiot w pospolitym markecie. Szczęśliwy zaoszczędzeniem niewielkiej kwoty, już za kilka dni zaplanował przetestowanie go.

Jednakże ku jego zdziwieniu ( a był tak ślepo zapatrzony w ową „promocję”)  namiot okazał się niewypałem. Oczywiście nie było możliwości sprawdzenia sprzętu który zakupił gdyż był „zapakowany”, paragon nie wystarcza by uwzględnić gwarancję ( i braki w w komplecie brak „śledzi” , tropika, istny szał). Wyobrażam sobie niezadowolenie rodziny która zabrał na wycieczkę, i te spojrzenia. Dobrze ze znalazł schronienie niedaleko w pensjonacie, a następne zakupy wykonał już w odpowiedni sposób. Kolejną cechą zakupu w profesjonalnym sklepie ( oczywiście jak wspominałem powyżej zakupy przez internet nie są złe, złe może być dobrane źródeł z których chcemy pozyskać interesujący nas asortyment) jest gwarancja jaką dostajemy na dany sprzęt, z czasem większość partnerów tworzy także karty rabatowe. Tego typu sklepy stają się sponsorami niewielkich imprez, wspierają rozwój turystyki, a więc inwestują również środki zarobione na klientach. Ale najważniejsze jest że w takim sklepie, spotkamy ludzi zafascynowanym tym tematem, ludzi którzy to kochają, do których będziemy mogli wysłać kartkę z gór, czy podzielić się doznaniem „euforii” po kolejnym niesamowitym przeżyciu.